ಐ ರಿಯಲಿ ಲವ್ ಯು...

ಚಳಿಗಾಲದ ಒಂದು ಮುಂಜಾನೆ... ಮಬ್ಬಾದ ವಾತಾವರಣ ಇನ್ನೂ ಮನೆಮಾಡಿತ್ತು. ತಂಪಾದ ಗಾಳಿಯೂ ಬೀಸುತ್ತಿತ್ತು. ಆ ತಂಪು ನನ್ನನ್ನು ಸಂಪೂಂರ್ಣ ಆವರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರಿಂದ ಒಂದು ಹಾಟ್ ಕಾಫಿ ಕುಡಿಯೋಣವೆಂದು ಕಾಲ್ಕಿತ್ತವನೇ ಸ್ತಬ್ದನಾಗಿ ನಿಂತೆ! ಕಾಕತಾಳೀಯವೋ ಅಥವಾ ನನ್ನ ಅದೃಷ್ಟವೋ, ಹೊಟೇಲ್ ಹತ್ತಿರವಿದ್ದ ಬಸ್‌ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಆಕೆ ನಿಂತಿದ್ದಳು! ಇದುವರೆಗೆ ಅವಳ ಬಳಿ ಒಂದಕ್ಷರವೂ ಮಾತಾಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಆ ಅಂದದ ಮೊಗದಿಂದ ಹೊರಬರುತ್ತಿದ್ದ ಒಂದು ನಗೆಯೇ ನನ್ನ ಪಾಲಿನ ಬಹುದೊಡ್ಡ ಆಸ್ತಿಯಾಗಿತ್ತು. ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಆಕೆಗೆ ಹೆಚ್ಚೇನೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ನಾನು ಆಕೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ತಿಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಆಕೆಯ ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ್ದನ್ನು ನಾನು ಖಂಡಿತಾ ಮರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.

ಆದರೆ ಆಕೆಯನ್ನು ಅಪ್ರೋಚ್ ಮಾಡಬೇಕೆಂಬ ಬೃಹದಾಕಾರದ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಮಾತ್ರ ನನ್ನಿಂದ ಇದುವರೆಗೆ ಉತ್ತರ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಲಾಗೇ ಇಲ್ಲ.
ವನ್ ಸೈಡೆಡ್ ಲವ್ ಅಂದ್ರೆ ಬಹುಶಃ ಹಾಗೆ ಇರ್ಬೇಕು ಅಂತ ಅನ್ನಿಸತ್ತೆ. ಆಕೆಯನ್ನು ಮಾತಾಡಿಸಬೇಕು, ಮನಸ್ಸಿನೊಳಗೆ ಅಡಗಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಆಕೆಯೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದು ನಭದೆತ್ತರದಷ್ಟು ಆಸೆಯಿದ್ದರೂ...ಏನೋ ಒಂದು ತರಹದ ತಳಮಳ ನನ್ನನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ಆಕೆ ಎದುರು ನಡೆದುಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಕನಿಷ್ಟ ಒಂದು 'ಹಾಯ್' ಅಂತನೂ ಹೇಳಲಾಗದ ತಳಮಳ...! ಮಾತಾಡೋದೋ, ಬೇಡ್ವೋ...?

"ಅವ್ಳು ನನ್ನ ನೋಡಿದ್ರೆ ಮಾತ್ರ ಮಾತದ್ಸೋಣ. ಇಲ್ಲಂದ್ರೆ ಬೇಡ..
...ನಾನೇ ಹೋಗಿ ಮಾತಾಡಿದ್ರೆ ಅವಳು ಏನು ತಿಳ್ಕೊಳ್ತಾಳೋ ಅನ್ನೋ ಭಯ.. ಯಾಕಂದ್ರೆ ಫರ್ಸ್ಟ್ ಇಂಪ್ರೆಶ್ಶನ್ ವರ್ಸ್ಟ್ ಇಂಪ್ರೆಶ್ಶನ್ ಆಗ್ಬಾರದಲ್ವಾ"?
ನಿತ್ಯವೂ ಈ ರೀತಿಯ ಗೊಂದಲಗಳಿಂದ ಮನಸ್ಸಿಡೀ ಚಿಂತೆಗಳ ಮಹಾಸಾಗರವಾಗಿತ್ತು!

ಬಿಡಿ, ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಬರೋಣ...
ಹೊಟೇಲ್‌ಗೆ ಹೋಗಬೇಕೆಂದಿದ್ದ ನನಗೆ ಅವಳನ್ನು ಕಂಡಾಕ್ಷಣ ಸಾವಿರ ಯೋಚನೆಗಳು ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಉದ್ಭವಿಸಲು ಆರಂಭವಾದವು. ಅಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಚಳಿಯಲ್ಲಿ ನಡುಗುತ್ತಿದ್ದ ಮೈ ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಬೆವರಿ ಹೋಗಿತ್ತು!! ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ನಡುಕವೂ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗಿತ್ತು. ಇದುವರೆಗೆ ಈ ರೀತಿಯ ತಾಕಲಾಟ ಮನಸ್ಸಿಗಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಬಹುಶಃ ಆಕೆ ಬಸ್ಸಿಗಾಗಿ ಕಾದು ನಿಂತಿದ್ದಳೆಂದು ನಾನಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಎನೇ ಇರಲಿ, ಅವಳ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವಂಥಾ ಮಹದವಕಾಶ ನನಗೊದಗಿಬಂದಿತ್ತು.

ಸರಿ, ಮನಸ್ಸನ್ನು ಬಿಗಿ ಮಾಡಿದೆ. ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಹೆಜ್ಜಯಿಡಲು ಆರಂಭಿಸಿದೆ. ಅವಳನ್ನು ಇಂದು ಮಾತಾಡಿಸಲೇ ಬೇಕು ಎಂದು ಮನದೊಳಗೆ ತೀರ್ಮಾನವೂ ಮಾಡಿದೆ. ಹಾಗೇ ಹತ್ತಿರ ಹತ್ತಿರ ಬಂದದ್ದೇ ತಡ ಈ ಹಾಳಾದ ಮೊಬೈಲ್ ರಿಂಗಣಿಸಲು ಆರಂಭಿಸಿತು. ರಿಸೀವ್ ಮಾಡೊದು ಬೇಡ ಅಂದ್ರೆ ಅದು ಮನೆಯಿಂದ ಬಂದ ಕಾಲ್ ಆಗಿತ್ತು. ಓಕೆ ಎಂದು ಕಾಲ್ ರಿಸೀವ್ ಮಾಡಿ ಮಾತಾಡಲಾರಂಭಿಸಿದೆ.
... ಅಮ್ಮ!

ಎಂತ ಮಗಾ?
ಹೇಂಗಿದ್ದೆ?
ಎಲ್ಲಾ ಆರಾಮವಾ?
ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಹೇಂಗಿದ್ದು?

ಏನೆಲ್ಲಾ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಲೇ ಇದ್ದರು. ಪ್ರತಿಯೊಂದಕ್ಕೂ ಉತ್ತರಿಸಿ, ಮಾತಿಗೆ ವಿರಾಮ ಹಾಕಿದಾಗ ಆಗಲೇ ಮಹತ್ವದ 15 ನಿಮಿಷಗಳು ಕಳೆದುಹೋಗಿದ್ದವು! ಆಕೆಯೂ ಅಲ್ಲಿಂದ ಮಾಯವಾಗಿದ್ದಳು! ನಿಂತಲ್ಲಿಂದ ಆಕೆ ಮಾಯವಾದದ್ದು ನಂಗೆ ಅರಿವೇ ಆಗಲಿಲ್ಲ:-(

ಅಮ್ಮನೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡಿದೆ ಅನ್ನೋ ಖುಷಿ ಒಂದೆಡೆಯಾದರೆ, ಅವಳು ಹೋದಳಲ್ಲ ಅನ್ನೋ ಬೇಸರ ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ.

ಕೊನೆಗೂ ಸಿಹಿ-ಕಹಿಗಳ ಮಿಶ್ರಣಗಳೊಂದಿಗೆ ಬಿಸಿ ಬಿಸಿ ಕಾಫಿ ಕುಡಿಯಲೆಂದು ಹೋಟೆಲಿಗೆ ನುಗ್ಗಿಯೇ ಬಿಟ್ಟೆ.
ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿಯೂ ಆಕೆ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗಬೇಕೆ...?

ನನ್ನ ದುರದೃಷ್ಟವೋ ಅವಳ ಅದೃಷ್ಟವೋ ನಾ ಕಾಣೆ.

ಅವಳಂದು ಇದ್ದದ್ದು ಬೇರೆ ಯಾರ ಜೊತೆಗೂ ಅಲ್ಲ ಖುದ್ದು ಆ ಹುಡುಗನ ಜೊತೆಗೇನೆ..!

ನನಗಿದು ತಡವಾಗಿ ತಿಳಿಯಿತಾದರೂ, ವಿಷಯ ತಿಳೀತಲ್ಲ ಅನ್ನೋದೆ ಸಂತೊಷ. ದಿನವಿಡಿ ಆ ಪುಣ್ಯಾತ್ಮ ಯಾರಿರಬಹುದೆಂದು ಸಾವಿರ ಭಾರಿ ಯೋಚನೆ ಮಾಡಿದ್ದೆ. ಆ ಟೈಮ್ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ವೇಸ್ಟ್ ಆಯ್ತು.. ಆದರೂ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ. ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಇಂಥದ್ದೆಲ್ಲ ಇದ್ದದ್ದೇ ಎಂದು ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರು ಬೆನ್ನು ತಟ್ಟಿದರು.

ದಿನ ಕಳೆದಂತೆ ಆಕೆಯ ಮೇಲಿದ್ದ ಭಾವನೆಗಳೂಬುಡ ಕಡಿದ ಬಾಳೆ ಗಿಡದಂತೆ ಸತ್ತು ಹೋಯಿತು.

ಅಂದು ಆಕೆ ಬಸ್ಸಿಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದಳೇನೋ ಎಂದು ನಾನಂದುಕೊಂಡಿದ್ದು ಸುಳ್ಳಾಯ್ತು... ತನ್ನ ಪ್ರೇಮಿಗಾಗಿ ಕಾದಿದ್ದ ಆಕೆ ಹೋಟೆಲ್‌ನಿಂದ ಹೊರಟವಳೇ ಆತನ ಬೈಕ್‌ನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಎರಡು ಭುಜಗಳನ್ನೂ ಹಿಡಿದಾಗಲಂತೂ.... ಏನು ಹೇಳಬೇಕೆಂದು ನನಗೆ ತೋಚುತ್ತಿಲ್ಲ... ನಾನೇ ಇಂಗು ತಿಂದ ಮಂಗನಾದೆ ಅಷ್ಟೇ.

ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅಂದು ಅಮ್ಮ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದ್ದು ಒಳೆಯದೇ ಆಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಮಾಯಾಜಿಂಕೆಯಂತಿದ್ದ ಆಕೆಯ ಬಳಿ ಮಾತಾಡಲಾಗಲಿಲ್ಲವೆಂದು ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಹಿಡಿ ಶಾಪ ಹಾಕಿದ್ದೆ.

I am so sorry.... ರಿಯಲಿ ಐ ಲವ್ ಯು ಅಮ್ಮ....